اوصاف بهشت

[۹۹] سند: قال علی بن الحسین (علیه‌السلام): «اللهمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْنِی وَ جَمِیعَ إِخْوَانِی بِک مُؤْمِنِینَ وَ عَلَی الإِسْلَامِ ثَابِتِینَ… وَ لِلْجَنَّهِ طَالِبِینَ وَ لِلْفِرْدَوْسِ وَارِثِینَ وَ مِنْ ثِیابِ السُّنْدُسِ وَ الإِسْتَبْرَقِ لَابِسِینَ وَ عَلَی الأَرَائِک مُتَّکئِینَ وَ بِالتِّیجَانِ المُکلَّلَهِ بِالدُّرِّ وَ الیوَاقِیتِ وَ الزَّبَرْجَدِ مُتَوَّجِینَ وَ لِلْوِلْدَانِ المُخَلَّدِینَ مُسْتَخْدِمِینَ وَ بِأَکوَابٍ وَ أَبَارِیقَ وَ کأْسٍ مِنْ مَعِینٍ شَارِبِینَ وَ مِنَ الحُورِ العِینِ مُزَوَّجِینَ وَ فِی نَعِیمِ الجَنَّهِ مُقِیمِینَ وَ فِی دَارِ المُقَامَهِ خَالِدِینَ لا یمَسُّهُمْ فِیها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِین‏»۱
ترجمه: حضرت سجاد (علیه‌السلام) [در مقام دعا] می‌فرمایند: «خدایا بر محمد و دودمان محمد درود فرست و مرا و همه‌ی برادرانم را باورمند به خودت و پا بر جا در اسلام… و جویای بهشت، و وارث فردوس قرار بده؛ آنان که جامه‌های پرنیان نازک و دیبای ستبر می‌پوشند و بر تخت‌ها[ی بهشتی] تکیه می‌زنند و تاج‌های مروارید و یاقوت و زبرجد بر سر دارند و پسرکان جاویدان خدمتشان می‌کنند و با جام‌ها و ابریق‌ها و پیاله‌ای از باده‌ی ناب می‌نوشند و با سیه چشمان ازدواج می‌کنند و در ناز و نعمت بهشت، ماندگارند و در سرای ماندگاری جاویدانند و در آنجا هیچ خستگی‌ای بدیشان نمی‌رسد و هرگز از آنجا بیرون برده نمی‌شوند».

********************

[۱۰۰] سند: قال علی (علیه‌السلام): «الجَنَّهُ داَرُ الأمَان‏»۲
ترجمه: بهشت، سرای امنیت است. [و هیچ ناامنی در آن راه ندارد و بهشتیان از هر چه آرامش و امنیتشان را بر هم زند، آسوده خاطر هستند]

********************

[۱۰۱] سند: قال علی (علیه‌السلام): «مَا ضَرَّ إِخْوَانَنَا الَّذِینَ سُفِکتْ دِمَاؤُهُمْ وَ هُمْ بِصِفِّینَ أَلَّا یکونُوا الیوْمَ أَحْیاءً یسِیغُونَ الغصص وَ یشْرَبُونَ الرَّنْقَ قَدْ وَ اللهِ لَقُوا اللهَ فَوَفَّاهُمْ أُجُورَهُمْ وَ أَحَلَّهُمْ دَارَ الأَمْنِ بَعْدَ خَوْفِهِم‏»۳
ترجمه: حضرت علی (علیه‌السلام) فرمودند: «برادران ما را که خون‌هایشان در [جنگِ] صفین ریخته شد چه گزند که امروز زنده نباشند که غصه بخورند و آب‌های تیره بنوشند؟! به خدا سوگند که آنان، به دیدار خدا شتافتند و خداوند، مزدشان را کامل عطایشان فرمود. آنان را که [در این دنیا] بیم داشتند، در سرای امنیت جای داد [و دیگر هیچ چیزی نخواهد توانست امنیت و آرامش آن‌‌ها را بر هم زند]».

********************

[۱۰۲] سند: قال علی (علیه‌السلام): «وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِلَی الجَنَّهِ زُمَراً»۴ قَدْ أَمِنُوا العَذَابَ وَ انْقَطَعَ العِتَابُ وَ زُحْزِحُوا عَنِ النَّارِ وَ اطْمَأَنَّتْ بِهِمُ الدَّارُ وَ رَضُوا المَثْوَی وَ القَرَار»۵
ترجمه: امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «کسانی که [از پروردگار خود] پروا کردند، گروه گروه به سوی بهشت برده می‌شوند» در حالی که از کیفر در امانند و سرزنش نمی‌شوند و از آتش [سوزان جهنم] دور داشته می‌شوند و در سرا[ی جاویدان و پر ناز و نعمت بهشت] آرام می‌گیرند و از جایگاه و آرامگاه [همیشگی خود] خشنودند».

********************

۱. بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۹۱، صفحه‌ی ۱۲۳.
۲. غررالحکم، آمدی، حدیث ۳۹۷؛ عیون الحکم و المواعظ، لیثی، صفحه‌ی ۱۸، صفحه‌ی ۱۹.
۳. نهج‏البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی ۱۸۲؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۳۱، صفحه‌ی ۱۲۷.
۴. سوره‌ی زمر، آیه‌ی ۷۳.
۵. نهج‏البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی ۱۹۰؛ عیون الحکم و المواعظ، لیثی، صفحه‌ی ۵۰۷؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۷، صفحه‌ی ۲۰۷.